Vorige week had ik het nieuwe bed, matras en aanrecht besteld bij Ikea. Volgens de website konden we het alleen ophalen bij een pick and collect store in Barcelona. Dat was voor ons niet echt handig omdat we dan met de grote bus midden in de stad moeten inladen. Dus toen we aankwamen en de winkel bleek dicht te zijn, waren we niet blij. Het was blijkbaar een feestdag en alleen in Barcelona. Dit stond nergens op de website vermeld, dus toen we de klantenservice belden waren hun ook erg verbaasd. Hun oplossing was om de volgende dag terug te komen, maar we hadden het busje maar voor 1 dag. Dus zijn we zelf naar de Ikea in Badalona gereden en gelukkig daar het bed en matras kunnen vinden.
Bij een grote bouw winkel in de buurt hebben we een mooie houten buiten- en binnen deur gekocht, houten planken en bedrading voor de elektriciteit. Door al deze vertraging arriveerden we pas laat in de avond in Caspe. We hadden ons al helemaal voorgesteld hoe heerlijk we zouden slapen in het nieuwe bed, dus deze hebben we ‘snel’ in elkaar gezet. Helaas duurde het knutselen twee uur, aangezien het drie bouwpakketten waren. Maar we hebben echt heerlijk geslapen, dus alles was het uiteindelijk waard vandaag 🙂
De volgende dag moesten we weer vroeg uit de veren. Het was al een paar uur aan het regenen, maar toen we vertrokken was het net droog geworden. Het eerste stukje van het pad was oké om op te rijden, maar toen we bij de poort kwamen slipten de achterbanden steeds weg. We hebben meer dan een half uur geprobeerd weg te komen. We hebben zelfs nog een pad geprobeerd te maken met kiezelstenen, maar tevergeefs. Dus was er nog één optie over en dat was helemaal achteruit rijden en met een vaart in een keer naar boven te rijden. Terwijl Tho achteruit reed moest ik aanwijzingen geven, maar dit was moeilijker dan ik dacht. Op een gegeven moment stond de bus heel dicht tegen het waterbassin en gleed hij van het pad. De banden waren te glad om hieruit te rijden en nadat we planken half onder de banden hadden gelegd gleden we nog verder weg.
Er zat niks anders op dan de buren vroeg in de morgen om hulp te vragen. Toen we hier aankwamen bleek de man van het gezin een ernstig auto ongeluk te hebben gehad de dag ervoor. Hij lag in het ziekenhuis nadat hij hier met een helikopter was heen gebracht en er was weinig bekend. Dus in plaats dat wij hulp nodig hadden, konden we het nu zelf aanbieden. Na hier even gebleven te zijn hebben we andere buurman om hulp gevraagd die later op de middag konden helpen.
Ik had het verhuurbedrijf gebeld om hun te informeren dat we het niet gingen redden om hier voor 2 uur te zijn en dat we de auto een dag extra nodig hadden. De mevrouw aan de telefoon gaf aan dat dit niet mogelijk was, omdat andere mensen de auto al gereserveerd hadden. Zo ging het nog een tijdje door, maar aangezien wij geen mogelijkheid hadden om met de bus te rijden konden we niks doen. We hebben het nog geprobeerd maar de grond was nog te nat en de bus gleed steeds verder naar beneden.
Dus er zat niks op dan te wachten op de buurman tot hij klaar was met zijn werk. In de middag hadden we nog een hoosbui, dus we hadden stapels stenen achter elke band gelegd. Gelukkig toen de buurman eind middag kwam was het al een paar uur droog. Helaas zaten er in ons busje geen banden zodat de buurman ons eruit kon trekken. We hadden net een touw van Luna aan de auto vastgemaakt toen de buurman zei dat hij het zelf misschien wel kon. Dus hij ging zelf achter het stuur zitten en, terwijl zijn auto pal voor het busje stond, gaf heel veel gas. De bus slipte nog iets naar beneden maar schoot vervolgens naar voren. Het was gelukt! Hij knalde wel bijna tegen zijn eigen auto aan, maar we konden wegrijden. Het was al avond dus we zijn snel naar de supermarkt gereden voor inkopen. We hadden namelijk geen drinkwater meer en hadden de hele dag snoepjes, koekjes en sapjes op.
De volgende ochtend konden we eindelijk wel vertrekken. We hadden de bus ver op het pad laten staan waar de weg goed is, dus geen stress!
We waren nog geen 10 minuten onderweg toen we een bange hond op de autoweg zagen lopen. Terwijl we remden kwam de hond naar ons toe sjokken. Hij was buiten adem en heel erg schuw. Gelukkig konden we hem gerust stellen en zagen we dat er twee telefoonnummers op zijn naamplaatje stonden. Het eerste nummer nam niet op, maar gelukkig de tweede wel. Het baasje was super blij en kwam hem gelijk ophalen. Wat een geluk! Op deze binnenwegen in Spanje rijden ze namelijk vaak allemaal veels te hard. Dit is ook het laatste ritje heen en weer tot we hier wonen.
