Het is hier erg makkelijk om van de vrijheid, de ruimte en stilte om ons heen te genieten. Dit alles terwijl we ook nog aan het klussen zijn. Daarom schiet het schrijven er vaak bij in. Ik zal altijd buiten wandelen, tuinieren en koken als eerste kiezen. Nu heb ik besloten dat ik mezelf er toch echt toe moet zetten, anders ben ik straks de helft vergeten. Inmiddels wonen we hier nu één maand, maar het voelt alsof het nooit anders is geweest. Ik schrijf dit nu buiten in de tuin in een t-shirt, eind oktober, met op de achtergrond gezang van vogels.
Het minst leuke en eerste waar ik op kan komen om over te schrijven is onze oppashond Coco. De man die onze vijgen plukt, en die we inmiddels niet meer zo aardig vinden, had vorige week een grote zak hondenvoer bij ons gedumpt. Of we even zijn hond eten wilden geven tot zijn broer dit over twee weken kan doen. Hij heeft een herdershond die vastgebonden zit bij zijn schuur onder een kar. We hadden Coco al eerder een paar keer drinken gegeven, omdat hij volgens de buurvrouw een paar dagen zonder zat. Hij is ook mager, dus we gaan nu twee keer per dag langs met eten, denta sticks (zijn lievelings) en botten. We hebben een kussen, kleed en voerbakken gehaald. Hij had eerst namelijk echt niks, niet eens een hondenhok en het kan hier heel hard regenen en waaien. Hij is hier pas sinds de zomer toen de familie dagelijks in de velden werkten, maar in de winter is hier dus niemand. De buurvrouw die zich ook zorgen maakt over Coco had al een dierenorganisatie uit de buurt gecontacteerd. Maar die gaven aan dat de politie hem nu niet zal ophalen, omdat hij nu dus zijn basisbehoeften heeft. Aangezien we hem moeilijk kunnen laten ophalen terwijl wij voor hem zouden zorgen, moeten we wachten tot ‘officieel’ zijn broer terug is. We zijn er inmiddels via die organisatie achter dat Coco een keer gestolen is, twee keer is weggelopen en nu dus hier zit. Ik kan niet begrijpen hoe mensen zo met dieren om kunnen gaan en het maakt me echt woedend. We zouden hem het liefst zelf in huis nemen, maar helaas hebben wij nu binnen de ruimte niet en is Luna niet de makkelijkste. We hopen dat hij deze week opgehaald kan worden en in het asiel een nieuwe kans krijgt op een lief baasje. Hij is echt een reus, maar zooo lief en knuffelig. Inmiddels staan we niet meer op goede voet met de buurman en hebben we gezegd dat we deze week een melding gaan doen. Zijn broer is namelijk ook niet terug op de beloofde dag, wat we van tevoren al vermoedden. Voor hem lekker makkelijk om het beetje verantwoordelijkheid dat hij heeft af te schuiven op anderen.
Sinds kort is er een nieuwe wet in Spanje dat honden officieel onderdak moeten hebben en niet langer dan 24 uur alleen gelaten mogen worden. Hier is het namelijk heel normaal om een hond aan de ketting te hebben bij een schuur, opslagplaats of vakantie woning. Een alarmsysteem dus die af en toe wat eten en drinken nodig heeft. Dit alles zorgt er wel voor dat ik snel contact op ga nemen met het asiel in de buurt en de dierenorganisatie die hier actief is om vrijwilliger te worden. Ook al is er soms weinig wat je kan doen, ik voel me toch geroepen om te doen wat wel kan.
Buiten dat dit ons erg bezig houd en we in contact blijven met verschillende mensen in de buurt om een oplossing te vinden, hebben we ook nog aan het huis gewerkt. We hebben met hulp van de Spaanse buurman Raul de nieuwe voordeur geplaatst. Raul heeft jaren geleden een ernstig ongeluk gehad op een bouwplaats. Hierdoor kan hij lichamelijk niet alles meer, maar uiteindelijk heeft hij alles gedaan met wat assistentie van ons. Het ging zo snel en leek zo makkelijk voor hem. Hij heeft alles goed uitgelegd, dus nu kunnen we het volgende keer zelf 🙂 In de avond tijdens het eten heeft Raul ons nog veel inspiratie gegeven voor de indeling van het huis. We kunnen ook niet wachten om als eerste aan de badkamer te beginnen!
De volgende dag heb ik met Raul de zijkanten van de deur gestuct, wat toch moeilijker is dan het lijkt. Inmiddels hebben we het binnen muurtje en de ramen zelf gestuct en gaat het al steeds makkelijker.
Mijn oom en tante zijn ook nog een dagje langs geweest wat erg leuk was. Ze waren al in Spanje op vakantie en op de terugweg kwamen ze met een omweg langs ons. We hebben samen gezellig gegeten en alles laten zien. We hopen dat we aanstaande zomer of die erna hier een yurt hebben staan voor de gasten. We willen dit aan de andere kant van het land plaatsen, zodat iedereen zijn privacy heeft en we het mogelijk ook nog kunnen verhuren.
Aangezien we hier nog geen badkamer hebben bestaan onze douches tot nu toe uit: wassen aan de wasbak of wassen met emmers water in de tuin. Inmiddels wordt het wat te koud om dat tweede te blijven doen, al voelt dit erna wel altijd heerlijk. Dus maar een douche bij de Nederlandse buren genomen. Ze hebben een hele grote boiler die je opwarmt door onderin een vuurtje te maken. Na een half uurtje was het water warm en wat was het genieten. Inmiddels zie ik een douche niet meer als basis maar als een luxe.
Warmte is daarentegen wel echt nodig en sinds vorige week hebben we dat opgelost met een houtkachel. We hebben wat koude dagen gehad en er komen er nog vele aan, dus gelukkig hebben we die aan de praat gekregen!
We hebben een gat geboord en gehakt in de muur voor de buizen. De buizen hebben we vervolgens vast gemaakt aan de muren buiten. Toen we de eerste avond de kachel gebruikten kwam er rook uit de eerste buis, die vast zit aan de kachel. De volgende dag ben ik terug naar de bouwwinkel gegaan en heb ik een tussenstuk gehaald. We hebben de buizen voor de zekerheid ook dicht gekit. En ja hoor nu werkt het super 🙂 De vorige eigenaren hebben gedroogd hout achter gelaten. Dit was wel te groot voor in de kachel, dus we hebben een bijl gehaald en hout gehakt. We dachten dat we zo klaar zouden zijn, maar dit viel even tegen. Wel een heerlijke workout, het lijkt hier soms ook wel op een bootcamp klas.
We hebben ook nog een tripje naar de Ikea gemaakt om een kledingrek en wat opbergdozen te kopen. De bouwmarkt die daar naast zit is heel uitgebreid, dus hier konden we ook de juiste koppelstukjes vinden voor de waterbuizen. De slang die we namelijk gebruiken om het water van het bassin naar het water deposit op de berg te pompen lekt. Dit is een oude slang die we op het land hadden gevonden met blijkbaar wat scheurtjes. Maar inmiddels werkt die weer zo goed als nieuw en kunnen we het deposit weer vullen.
Dit waren wel de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen weken. Morgen gaan we naar de gemeente toe om onze inschrijving op te halen en zijn we officieel bewoners in Caspe! We hebben ook een postbus gehuurd aangezien de postbode helaas niet langs komt bij ons dus dan maar andersom.
