Afgelopen weken voelden als een rollercoaster. We bleven met Coco in ons maag zitten en ik had contact gezocht met een dierenbescherming. Zij gaven aan niks te kunnen doen en dat we zelf naar de politie moesten. Coco was inmiddels ontsnapt, zijn halsband was kapot dus hij was nergens te bekennen. Later op de dag kwam hij aan rennen toen Thomas met de auto naar huis reed. Tho had hem aan de ketting gelegd, zodat we de volgende dag naar de politie konden.
De volgende ochtend zat de ketting zo om de kar gedraaid, dat ik deze wel van zijn nek moest halen. En ja hoor, hij rende gelijk vrolijk weg. Ik zag het besef in zijn gezicht dat hij vrij was. Hij rende rondjes en sprong over de rotsen, de bergen op. Hij kwam snel nog even zijn snoepje halen, maar was door het dolle heen. Op dit moment voelde ik zijn drang naar vrijheid, het gevoel dat de wereld voor je open ligt en je overal naartoe kan. Voor mij is dit natuurlijk anders dan voor Coco, aangezien ik niet weet of hij zal overleven buiten in de winter. Hij was al snel nergens meer te bekennen, maar ik gunde hem dit avontuur.
Na een nacht slecht slapen maakten we ons toch wel veel zorgen. Op de weg naar huis vanuit het dorp zag ik Coco opeens, naast de weg bij de schuur waar hij zat. Ik had al eerder gezien dat hij wel terug was gekomen voor het eten wat ik had neergezet. Toen hij opstond zag ik dat hij mank liep. Ik kon hem niet gewond achter laten, dus zag ik geen andere oplossing dan hem mee naar huis te nemen. Er vormt zich steeds een brok in mijn keel als ik aan dit moment denk. Hij rende de tuin in en huppelde er gelijk met een bal vandoor. Zijn verwondingen bleken later pijnlijke spieren te zijn, hij ging namelijk van stilzitten naar eindeloos rennen. We hebben nog een oud bed staan in het andere deel van het huis. Deze had ik lekker in de zon gelegd en we hebben hier een hele tijd geknuffeld. Tho zat in een vergadering, maar nadat hij klaar was is hij naar de politie gegaan zodat iemand bij Coco kon blijven. Luna snapte er natuurlijk niks van, dus die lieten we maar in het huis.
Na een uur kwam Tho terug van de politie. Hij had alles uitgelegd en de agent leek erg meegaand. We hebben Coco apart gehouden in het andere deel van het huis waar hij op het oude bed kon slapen. Luna is niet de makkelijkste met andere honden en vooral niet in haar territorium. De volgende dag kwam er een agent langs om te kijken of Coco een chip droeg. Deze had hij, dus ging de agent dit nakijken op het kantoor en zou hij contact opnemen met het baasje. We waren er via via al achter gekomen dat het baasje nu, noem hem maar even de vijgenplukker, niet zijn eerste baasje is. Hij was al bij twee gezinnen hiervoor weggelopen en daarom wilden ze hem daar niet meer. Net alsof je een auto wegdoet wanneer die niet gelijk goed start. Het baasje krijgt de keuze tussen een boete of om Coco af te staan. Van dit laatste gingen wij uit, aangezien we niet het idee kregen dat iemand echt de zorg op zich nam.
We hadden besloten dat wij ons best gingen doen om hem te kunnen adopteren. Dit lag niet alleen aan het oude baasje, maar vooral aan Luna. Ze heeft het normaal niet zo op grote honden, eveneens als ze jong en druk zijn. We wisten van tevoren dat het een uitdaging ging worden, maar wel een die we aan wilden gaan. Om ze langzaam aan elkaar te laten wennen zijn we gelijk begonnen met samen wandelen in de buurt. Dagelijks een uur in de bergen, maar helaas vond Luna dit minder leuk. Coco probeerde wel toenadering te zoeken, maar Luna kapte dit telkens af. Ze gaf vaak een snauw en wilde niet samen spelen. Na zo bijna een week doormodderen wilden we ze samen los laten, aangezien ze dan vrijer zijn en meer de ruimte hebben om weg te lopen. Echter ging Luna gelijk in de aanval en was dit zo sneu voor Coco. Hij liet zich ook niet op zijn kop zitten, dus dit kwam bijna tot een gevecht. We zijn hier zo erg van geschrokken, samen met alle stress die het met zich meebrengt om twee honden apart te houden besloten we dat dit niet de beste plek is voor Coco. Hij vond het steeds vervelender om alleen in het huis te zitten, waardoor wij elke vrije minuut bij hem gingen zitten of hem mee naar buiten namen. Luna kreeg steeds meer jaloezie en Coco werd steeds banger. Tussendoor moesten we ook nog klussen en vaak inkopen doen, maar dit lukte hierdoor ook niet. Hoe moeilijk ook, Luna accepteerde hem niet en dit was wel een harde eis.
Gedurende deze week ben ik regelmatig naar de politie gegaan om een update te vragen. Elke keer zat er weer iemand die er niks vanaf wist en zijn we ook nooit terug gebeld met informatie. We wisten dus ook niet eens óf we hem wel konden adopteren. Na dit bijna gevecht zijn we samen naar de politie gegaan en uitgelegd dat het niet samen ging met ons eigen hondje. Dat we echt wilden weten wie het baasje was en wat de opties zijn. Opeens ging alles toen in een stroomversnelling. Ze belden een paar uur later dat we Coco konden brengen, dat ze hem gingen bekijken en een proces in gang gingen zetten. Dit was best onverwachts, maar we wilden ook zo snel mogelijk een oplossing voor Coco. Zo doormodderen en twee gestreste honden is ook niet goed. Ik heb snel een brief geschreven aan het asiel met alle informatie die wij hadden van Coco. Met de vraag of ze alsjeblieft contact kunnen zoeken om ons op de hoogte te houden over Coco en dat ik graag wil beginnen als vrijwilliger.
Bij de politie gingen ze wéér de chip lezen, hierna moesten we Coco op een bergje achterlaten. We reden hierheen met een steen in onze maag, we wilden hem zo graag houden maar realiseerde ons ook dat het op dit moment niet gaat. Op het bergje stonden vijf aparte hokken omgeven door een groot hek. In twee hokken zaten al hondjes, een kleine bruine die blij leek om weer mensen te zien en een oudere met zulk lang haar dat je z’n ogen niet zag. Het deed ons zoveel pijn om dit te zien en wilden zo snel mogelijk weer weg rijden. We hadden een kleedje, lekker bot en een speeltje meegenomen voor Coco. De agent legde ons uit dat er contact wordt gezocht met het baasje, deze heeft 4 dagen om Coco op te halen. Als hij dit niet doet komt er een dierenarts die Coco nakijkt en de chip annuleert. Op deze manier kan hij officieel geadopteerd worden. Dit is hoe het gaat in Spanje en ik hoop met heel mijn hart dat dit voor iets goeds is, dat hij uiteindelijk in een fijn gezin terecht komt.
Als ik de agenten en mensen uit de buurt moet geloven wordt hij snel geadopteerd. Hij is namelijk zo lief, is goed te trainen, super slim en voor sommige mensen belangrijk, een ras hond. Dit alles maakte het afscheid niet minder erg, vooral toen we wegreden en hem hoorde huilen. We konden zelf ook niet stoppen met huilen. Dit is zo’n levensles die je liever niet had willen hebben. Het heeft mij wel gemotiveerd om straks te gaan werken in het asiel en hopelijk kan ik mensen wat bij leren over adoptie. Er zijn genoeg redenen om te bedenken waarom mensen afstand moeten doen van hun hondje, sterfte, geld/tijd problemen, ziekte of scheiding. Het rotte is dat dit niet aan de hondjes zelf ligt, maar zij wel te maken krijgen met de gevolgen. Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven dat er mensen naar een fokker gaan. Duidelijk is er dan wel liefde voor dieren, maar worden de eigen behoeften hierin boven de behoeften van het dier geplaatst. Ten eerste zijn er veel broodfokkers en rasdieren die veel gezondheidsproblemen hebben (zoals Frenchies of Duitse herders). En ontneem je de hondjes (katten hetzelfde natuurlijk) in het asiel een tweede kans. Nu met corona zijn de asielen overvol, dus de reden dat er geen ‘opties’ zouden zijn gaat niet echt op. Het zou zo fijn zijn als meer mensen zich in adoptie verdiepen. Het kan lijken dat je er niks mee oplost, maar voor je nieuwe maatje maakt het een wereld van verschil.
Dit gaat natuurlijk niet alleen op over het adopteren van huisdieren, maar ook de varkens- of koeien snoetjes die ik regelmatig uit de vrachtwagens zie steken. Eindelijk kunnen ze de frisse wind in hun gezicht voelen en frisse lucht inademen. In plaats van de vieze stink stal waar ze hun hele leven in hebben gewoond. Voor de varkens zulke kleine hokken dat dit te klein is om zich in om te draaien. Zogenaamd voor de veiligheid voor de biggetjes, zodat deze hetzelfde leven moeten doorstaan om uiteindelijk als spek tussen iemand zijn brood te belanden. Laat ik dan nog maar zwijgen over hoe de dieren vaak worden mishandeld, maar dit weten we inmiddels toch allemaal door het acht uur journaal. Ik besef me steeds vaker dat mensen egocentrisch zijn. Ergens logisch want je staat zelf natuurlijk centraal in je eigen leven, ik deed dit zelf ook. Tot ik geen excuses meer kon bedenken en de realiteit onder ogen zag. Vanaf toen is er een nieuwe wereld voor me open gegaan en alle redenen die ik toen gaf om het niet te doen, blijken in de realiteit helemaal geen problemen.
Dan is er de vraag, hoeveel autonomie heeft een persoon over zijn leven? Er wordt veel door de maatschappij geforceerd. Het is gek om vraagtekens te zetten bij dingen die wereldwijd zo geaccepteerd worden. Maar dit is voor mij juist het mooie van een mens zijn. Nieuwsgierig zijn, open staan om nieuwe dingen te leren en het leven voor iedereen leuker maken.
Het begint al bij het wegkijken als de vrachtwagen vol biggetjes voorbij rijden. Wat kan ik hier aan veranderen? Moet ik achterop springen en alle biggetjes bevrijden? Waar gaan ze dan heen? Zolang mensen ze blijven zien als een pakje ham in de supermarkt in plaats van wat ze echt zijn, intelligente wezens net als wij, verandert er niks. Dat besef doet pijn en maakt me verdrietig. Het is een worsteling, waar ik gelukkig op onze boerderij me meer van kan afsluiten dan in de stad. Misschien moet ik accepteren dat dit de wereld is waar we in leven, maar ik hou toch de hoop dat andere mensen ook hun ogen openen. Dat we kunnen laten zien dat het leven niet minder leuk is als je bewuste keuzes maakt. Dat dit juist voor meer geluk zorgt en je dit vind in de kleine dingen. Een paar dagen terug heb ik een appelboom geplant, waar ik elke dag trots naar kijk en die ik water geef. Waar ik hopelijk nog vele jaren plezier van heb, dat ik het proces van een bloem tot appel kan zien en dit kan proeven. Dit gevoel is onbetaalbaar.
*Update: ik had het bovenstaande verhaal al klaar toen we vorige week ineens een bericht van een buurvrouw kregen. Wij waren een paar dagen in Barcelona en hoorden hier dat Coco weer terug was bij de vijgenplukker. We waren wel toe aan een break en vrienden van ons waren op vakantie zodat we in hun appartement konden verblijven. Helaas liep dit dus anders. Gelukkig heb ik een Nederlandse vriendin, Inge, die heel goed Spaans kan. We hadden al afgesproken om naar het terras te gaan en ze heeft toen telefonisch bij de politie meer informatie gevraagd. Blijkbaar kwam de vijgenplukker zo aardig en oprecht over, dat de politie het wel een goed idee vond Coco terug te geven. Tuurlijk is het goed dat een hond niet zomaar afgepakt kan worden, maar we dachten dat we genoeg bewijs (foto’s) hadden geleverd. Ons plan was om weer foto’s te verzamelen en elke dag op het politiebureau te staan. Aangezien er wel degelijk boetes staan op het alleen laten van je hond en geen onderdak bieden. Alleen was er geen Coco te bekennen toen we een paar dagen later in de avond terug waren. Er was wel een improvisorisch huisje gebouwd met een half dak, omgeven door een hek met gaten. De volgende dag hoorde we van een Spaanse buurman dat Coco was weggelopen. Een paar dagen later was hij weer teruggekomen. Toen we langs gingen om te kijken hoe het ging met Coco, was hij weer nergens te bekennen en het hek stond open.
We weten nu dus niet zo goed wat we hiermee aan moeten. Niemand lijkt te weten waar hij is. Hopelijk beseffen ze zich dat ze niet in staat zijn om voor Coco te zorgen en heeft hij een ander huisje. Dit is de enige gedachte die me gerust steld. Vooral nu de herfst echt begonnen is en we inmiddels weer andere problemen moeten oplossen. Het heeft zo erg geregend de afgelopen dagen dat het water weer door de fundering naar binnen stroomt. De french drain ligt niet diep genoeg, dus ‘s morgens vroeg hebben we deze in de stromende regen uitgegraven. In de nacht was het dus al naar binnen gestroomd, waardoor we ‘s ochtends natte voeten hadden.
We hebben ook maar weinig zon gehad de afgelopen dagen en ook met 4.8 kW opslag moeten we toch wat opletten met ons verbruik. Het is genoeg voor twee dagen zonder zon, minimaal energie verbruik, koelkast ’s nachts uitzetten en veel gezellige avonden met kaarsjes en spelletjes. Maar voor Tho zijn werk kan het wel een probleem worden. We kunnen met onze huidige generator de batterij deels opladen. Hij heeft eigenlijk te weinig vermogen, dus het werkt alleen als de elektriciteit uit staat en bij vaak gebruiken kan het schadelijk zijn voor het systeem. We zijn nu onderzoek aan het doen naar een nieuwe generator van 7000 Watt (vermogen) ipv de 5000 die we nu hebben. Duur grapje weer, dus de badkamer moet even op zich laten wachten. Om de lekkage op te lossen gaan we de fundering steviger maken en deze goed dicht maken met cement. Hier moet het helaas wel eerst een paar dagen droog voor zijn. Vervolgens moeten we de french drain een stuk dieper plaatsen. Momenteel hebben we de geul al dieper gegraven en hebben we (tot nu toe) geen overstroming meer gehad.
Verder zijn er twee vriendinnen nog gezellig een weekend uit Barcelona op bezoek geweest, wat erg gezellig was.
En hebben we de vloer gestort van het schuurtje wat we willen maken. Hier willen we de generator in zetten en uiteindelijk de boiler. We hebben nu nog steeds geen warm water, maar gelukkig doet de houtkachel het goed en kunnen we een pannetje met water verwarmen.
Jeetje Danielle wat een verhaal over Coco dan breek je hart toch ? maar zoals je vertelt kan het niet samen met luna dus dan houdt het op. En dan met de fundering phfff petje af hoor.
Nou veel succes met alles wat jullie aan het doen zijn
Groetjes ?
Dankje Nel ? Hopelijk gaat alles ook goed in Rotterdam! Groetjes van ons