Als het leven niet zo loopt als je wilt

Het is moeilijk om weer te beginnen met schrijven na zo’n lange pauze. Er is veel gebeurd in het laatste jaar en wij zijn ook met de tijd veranderd. Na het ongeluk van Luna ben ik vaak begonnen met schrijven, maar kon ik het door het verdriet niet afmaken. Hoe vind je de juiste woorden om te beschrijven wat het met je doet? Maar dat is toch met een blog, je deelt wat je wilt delen. Leuke tijden, maar ook de kut tijden. Begin april is onze lieve Luna overleden, in één klap weg. Zij was onze inspiratie om aan dit project te beginnen en bracht veel geluk in ons leven. Hoe pak je alles dan weer op? Met vallen en opstaan hebben we geleerd. Want het leven gaat door, terwijl het voor ons stil leek te staan. Het is ook niet met woorden te beschrijven. We zijn kort naar Nederland gegaan omdat we het hier niet meer zagen zitten. Alles deed ons aan haar denken, alle emoties waren teveel. Door alle steun die we hier kregen en lieve vrienden die met ons mee terug gingen naar Spanje, klimmen we langzaam uit een diep gat. Na wekenlang huilen beseften we dat dit niet zo kon en we toch door moeten gaan voor alles wat we nog wel hebben. Dat we dankbaar moeten zijn voor elke dag die we hebben. En hier ook gebruik van moeten maken om positiviteit te verspreiden, bij andere dieren, mensen en het paradijs dat we hier willen creëren. Luna heeft ons hier gebracht en we zijn dankbaar voor de mooie jaren samen. Ze rust nu in de tuin op haar lievelingsplek en word elke dag gemist.

Als we het over dingen hebben is er de tijd voor en ná Luna. Eerst dachten we niet eens na over een tijd zonder haar, maar langzaam moeten we het toch accepteren. Je denkt dat je nooit meer van dingen kan genieten, maar inmiddels weten we dat dit langzaam maar zeker toch gaat. Onze tuin staat er prachtig bij, we hebben inmiddels tomaten, courgettes, zonnebloemen, bieten, komkommer, watermeloen, aardbeien en ga zo maar door. Het is zó leuk om uit te vinden wat hier goed groeit, wat schaduw nodig heeft, meer water of voeding. En je krijgt er nog heerlijk eten voor terug.

Toen Luna er nog was ben ik begonnen als vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik geef wekelijks een combinatie van bijles en Engelse les aan kwetsbare kinderen uit het dorp. En ik help bij het organiseren van wekelijkse activiteiten voor eenzame ouderen, komt toch een beetje in de buurt van mijn oude werk. Super leuk en dankbaar ook om te doen en ondertussen oefen ik gelijk mijn Spaans. Dankzij de lessen met de kids ben ik erachter gekomen dat ik dit toch wel leuk vind om te doen en heb ik naar werk gezocht in het dorp. En inmiddels werk ik bij een Engelse academie als lerares. Hier heb ik een aantal keer ingevallen bij ziekte en vanaf juli werk ik doordeweeks op het zomerkamp. Hier doen we elke dag leuke activiteiten zoals knutselen en spelletjes met het doel Engels te leren. En we sluiten elke dag af in het zwembad, hier verbaas ik me elke keer dat iedereen elkaar kent of familie van elkaar is. Het kamp waar ik nu werk is namelijk in een kleiner dorpje 15 km verder, genaamd Maella. Hier wonen in totaal 2000 mensen, in vergelijking met Caspe (10.000 mensen) is dit een heel stuk kleiner. 

Nadat onze vrienden weer terug naar Nederland waren, was het hier akelig stil in huis. Luna kon ons als de beste troosten, dat is een extra gemis als je een gat in je hart hebt. Toevallig hadden onze Nederlandse buren nestjes katten. Er waren er al een aantal door wilde katers meegenomen. Die willen van alle kittens af zodat het vrouwtje weer krols wordt en ze opnieuw kunnen voortplanten. We konden het niet laten om er eentje (en daarna nog eentje..) mee te nemen.

Nooit hadden we gedacht om voor katten (en al helemaal kittens) te zorgen, Luna had er namelijk een bloed hekel aan. Alles was nieuw en eng, maar het zijn twee schatjes. Ze heten Taco en Nacho, Taco is de zwarte kat en drie weken ouder dan Nacho. Ze spelen de hele dag, hier beginnen ze wel helaas al om 5 uur ‘s ochtends mee. En kroelen met hun nog grotere broer in een grote mand. Er is namelijk nog een derde familielid bijgekomen.

Dit is Adam, we waren met Luna al naar Barcelona geweest om kennis met hem te maken. Adam was namelijk op zoek naar een huis buiten de stad, zonder trappen en veel ruimte. Hij mist namelijk een oog en heeft een hernia gehad, maar in onze omgeving merken we er weinig van. Met Luna was hij meer dan welkom, maar zonder ook. 

Het klussen heeft op een wat lager pitje gestaan. We hebben de laatste maanden de ‘leuke’ klusjes opgepakt. Lekker veel in de tuin gewerkt, bomen geplant en een kippenren gemaakt.

Daarnaast hebben we ook nog wel in het huis geklust. Een paar weekenden hard doorgewerkt en de af- en aanvoer in de badkamer uitgehakt. Gips van de muren gehaald en we hebben inmiddels ook een warme buitendouche 🙂 Tho is al begonnen met de leidingen aanleggen in de badkamer en zijn nu bezig het eruit halen van de ramen en deuren. Verder heeft Tho ook de schoorsteen van het dak gehakt. Er zaten wel een aantal wespen nesten onder de dakpannen, dus hij heeft veel prikken gehad. 

Via de buurman hebben we een paar werkmannen gevonden die begin september ons kunnen helpen met de grote klussen. Alles is inmiddels gekocht om de binnenmuren te maken, deuren, ramen en tegels te plaatsen en noem maar op. Daar komt toch wel wat meer bij kijken dan we dachten.Soms lijkt het dan alsof we stil zitten, maar we hopen de komende tijd toch grote stappen te gaan maken. 

Hieronder nog wat foto’s van wat er in de tussentijd nog is gebeurd.